Hi, my name is Ramzan Sidhika Ramit, but I go by Sidhika. I’ve been living in Swansea for 34 years, initially moving here to work in the housing department at Swansea City Council. I was the first Asian ethnic minority employee to work for the local authority, having previously worked for Manchester City Council. My children were born here, and it’s really become my home.

When I first moved to Swansea, I came from a very multicultural area (Manchester and Rochdale). Here, it felt like we were 20 years behind. I didn’t see any ethnic minorities around me, but my strong command of English allowed me to mix easily with people. My work colleagues were my only friends, and I didn’t experience much racism—just two or three occasions when people refused to pay rent to me because of my ethnicity. Fortunately, my managers stood up for me.

Outside of work, though, I struggled. For example, there were no shops that sold food from my culture. My family would drive back to Rochdale every few weeks to buy groceries. Social isolation was difficult as well, especially during critical moments like when I had a car accident while pregnant. I didn’t have a community or anyone to rely on. Even finding friends was a challenge; the mosque didn’t accommodate women, so I had no way to meet other women.

My sister and I opened a clothing store in 2003 called East Meets West, which became more than just a shop. It turned into a community hub where women from different ethnic backgrounds could gather. I met people from all over, from Hertford West to Newport, and made lots of friends. I even started organizing meetups at the community center for these women to connect with each other.

In addition to the shop, my previous experience working in the housing department meant that many community members would come to me for advice on housing, welfare benefits, and dealing with bailiffs. I became an unofficial social worker, assisting people with phone calls to housing associations, making agreements with bailiffs, and providing general support.

Through my shop, mosque, and various activities, I’ve built strong ties with the community. I attend the local mosque, and my friends often joke that I’m like the ‘telephone directory’ because I always know how to find information or connect people to services. Whether it’s helping with council issues, organizing community events, or supporting charitable causes, I love being active and giving back to Swansea.

Yes, it’s about watching out for and caring for one another. For example, if I become aware of any initiatives that may help our community, I will let them know, and you will too.

Helo, fy enw i yw Ramzan Sidhika Ramit, ond rwy’n galw fy hun yn Sidhika. Rwyf wedi bod yn byw yn Abertawe ers 34 mlynedd, gan symud yma i ddechrau i weithio yn yr adran dai yng Nghyngor Dinas Abertawe. Fi oedd y gweithiwr lleiafrifoedd ethnig Asiaidd cyntaf i weithio i’r awdurdod lleol, ar ôl gweithio i Gyngor Dinas Manceinion o’r blaen. Cafodd fy mhlant eu geni yma, ac mae wedi dod yn gartref i mi mewn gwirionedd.

Pan symudais i Abertawe am y tro cyntaf, roeddwn i’n dod o ardal amlddiwylliannol iawn (Manceinion a Rochdale). Yma, roedd yn teimlo ein bod ni 20 mlynedd ar ei hôl hi. Doeddwn i ddim yn gweld unrhyw leiafrifoedd ethnig o’m cwmpas, ond roedd fy meistrolaeth gref o Saesneg yn caniatáu i mi gymysgu’n hawdd â phobl. Fy nghydweithwyr oedd fy unig ffrindiau, a doeddwn i ddim yn profi llawer o hiliaeth—dim ond dau neu dri achlysur pan wrthododd pobl dalu rhent i mi oherwydd fy ethnigrwydd. Yn ffodus, gwnaeth fy rheolwyr sefyll yn gefn i mi.

Y tu allan i’r gwaith, fodd bynnag, roeddwn i’n cael trafferth. Er enghraifft, doedd dim siopau oedd yn gwerthu bwyd o fy niwylliant i. Byddai fy nheulu yn gyrru yn ôl i Rochdale bob ychydig wythnosau i brynu nwyddau. Roedd ynysu cymdeithasol yn anodd hefyd, yn enwedig ar adegau tyngedfennol fel pan gefais ddamwain car tra’n feichiog. Doedd gen i ddim cymuned na unrhyw un i ddibynnu arni. Roedd hyd yn oed dod o hyd i ffrindiau yn her; doedd y mosg ddim yn creu lle i fenywod, felly doedd gen i ddim ffordd i gwrdd â menywod eraill.

Agorodd fy chwaer a minnau siop ddillad yn 2003 o’r enw East Meets West, a ddaeth yn fwy na siop yn unig. Trodd yn ganolbwynt cymunedol lle gallai menywod o gefndiroedd ethnig gwahanol ymgynnull. Cyfarfûm â phobl o bob rhan o’r byd, o Hertford West i Gasnewydd, a gwneud llawer o ffrindiau. Dechreuais i hyd yn oed drefnu cyfarfodydd yn y ganolfan gymunedol er mwyn i’r menywod hyn gysylltu â’i gilydd.

Yn ogystal â’r siop, roedd fy mhrofiad blaenorol yn gweithio yn yr adran dai yn golygu y byddai llawer o aelodau’r gymuned yn dod ataf i gael cyngor ar dai, budd-daliadau lles, a delio â beilïaid. Deuthum yn weithiwr cymdeithasol answyddogol, yn cynorthwyo pobl gyda galwadau ffôn i gymdeithasau tai, gwneud cytundebau gyda beilïaid, a darparu cymorth cyffredinol.

Trwy fy siop, mosg, a gweithgareddau amrywiol, rydw i wedi adeiladu cysylltiadau cryf gyda’r gymuned. Rwy’n mynychu’r mosg lleol, ac mae fy ffrindiau’n aml yn cellwair fy mod fel y ‘cyfeirlyfr ffôn’ oherwydd fy mod bob amser yn gwybod sut i ddod o hyd i wybodaeth neu gysylltu pobl â gwasanaethau. Boed yn helpu gyda materion y cyngor, trefnu digwyddiadau cymunedol, neu gefnogi achosion elusennol, rwyf wrth fy modd yn bod yn egnïol ac yn rhoi yn ôl i Abertawe.

Ydy, mae’n ymwneud â gwylio a gofalu am ein gilydd. Er enghraifft, os dof yn ymwybodol o unrhyw fentrau a allai helpu ein cymuned, byddaf yn rhoi gwybod iddynt, a byddwch chithau hefyd.